maandag 28 maart 2016

Uit de oude  doos

In het kader van Moederdag (mei 2010) luid de opdracht:
Schrijf over kinderen, wel/niet en waarom, voor- en nadelen en/of wat er verder ook maar over kinderen valt te schrijven.

Kinderloos, kindervrij of toch nog iets anders?Ben je kinderloos, ongewenst zonder kinderen dus, als kinderen krijgen eigenlijk bijna altijd een non-issue is geweest. Leuk als het gebeurt maar ook geen ramp als het niet gebeurt. Nee, kinderloos lijkt me dus niet de juiste term.
Kindervrij, bewust gekozen of vrijwillig zonder kinderen, dan? Hm, een bewuste keuze is het niet geweest dus dat klopt ook niet.

Hoe noem je het dan, welke term is van toepassing als je opeens merkt dat “the window of opportunity” met een knal dicht is geslagen. Even niet opgelet en het klokje staat misschien nog niet helemaal stil maar gaat wel steeds langzamer en stiller tikken. Biologisch is het dus nog wel mogelijk maar of dat nog zo verstandig is…?

Geen kinderen dus!
Vind ik dat nou erg? Ja soms, of tenminste soms denk ik weleens dat ik het nu zou wel leuk zou vinden als mijn leven toen, zo’n 10/15 jaar geleden zo in elkaar gezeten had dat  kinderen krijgen een optie was geweest. Maar meest van de tijd denk ik toch gelukkig. Het heeft toch wel heel veel voordelen zo zonder kinderen. Kunnen gaan en staan waar en wanneer je wilt, de boel de boel kunnen laten als je daar behoefte aan hebt. Dat klinkt misschien wel heel egoïstisch maar ik denk dat kinderen krijgen dat eigenlijk ook is. Geen kind vraagt er immers zelf om geboren te worden.

Hou je dan niet van kinderen?   
Tuurlijk wel maar daar zijn wel voorwaarden aan verbonden. Als ik goed in me vel zit en die kinderen niet té aanwezig zijn. Maar vraag me dat na een drukke werkdag in de trein of in de supermarkt met schreeuwende/zeurende kinderen en dan kan dat antwoord wel eens heel anders zijn.  Niet handig dus om met zo’n instelling zelf kinderen te hebben. Ook al heb ik toch echt wel het zorg ‘gen’ in me. Misschien zelfs wel een beetje te veel wat ook niet handig is want ik zou mezelf volledig vergeten als er zo’n kind om aandacht vraagt.
Wil je je genen niet doorgeven, of iets (iemand) tastbaars nalaten dan?
Nee geen behoefte aan en iets nalaten kan ook op heel veel andere manieren. 
Het vreemde is dat het blijkbaar het niet alleen voor mij een non-issue was maar ook voor mijn omgeving. Ik heb maar zelden reacties gehad in de trant van “wordt het niet eens tijd” of  “je weet niet wat je mist”. Het onconventioneel in mijn leven was blijkbaar al vroeg zo duidelijk dat men zich mij met kinderen niet eens kon voorstellen.

Maar goed geen kinderen dus, niet ongewenst maar ook niet voor gekozen. Maar hoe noem je dat nou? 

zondag 18 januari 2015

Superwoman be gone!!!!!! 4

                                         
                                                                         bron

Lieve Superwoman,


Is mijn leven nu zoals ik het zou willen?
Wonend op de zolder bij familie, nauwelijks werkend als invalkracht bij een bibliotheek, blut zijn en een onmogelijke relatie hebbend.
Nee dus, bij lange na niet.

Doe ik datgene waar ik echt blij van word?
De hele dag met stoffen in de weer kunnen zijn, yoga- en buikdanslessen volgen. Om maar een paar dingen te noemen.
Nee, ook al niet.

Heb ik wel een duidelijk beeld van wat ik wil?
Ik wil.... euh, en .... euh en ook nog .... euh.
Niet echt dus.  

Betekent het erkennen van deze feiten dat ze ook altijd zo zullen blijven?
Dat er geen verandering mogelijk is? Dat ik iets niet kan bereiken alleen maar omdat ik er op dit moment nog niet ben?
Echt niet
.
Ben ik bang om stappen te zetten?
Terrified.

Weerhoud die angst me er van om toch die stappen te zetten?
Ja soms wel, op bepaalde momenten en in specifieke situaties zoals de laatste paar jaar was in beweging komen heel moeilijk, maar ook dat is geen statische situatie.


Ik kan het je niet eens kwalijk nemen dat je al die jaren zoveel controle over mijn leven hebt gehad. Ik heb je die mogelijkheid zelf gegeven. Ik ben al die tijd niet altijd even alert geweest zodat jij je gang kon gaan. Jammer voor jou maar daar komt nu verandering in.

Dus dank je wel.
Dank je wel voor al het zorgen dat je in mijn leven hebt gedaan. Dank je wel voor de moeite die je hebt gedaan om mij op een bepaalde route te houden. Dank je wel voor de stoptekens op bepaalde momenten. Dank je wel voor het mij ervan weerhouden echt domme of gevaarlijke stappen te zetten. Dank je wel maar ik neem van nu af aan de regie weer over. Als je het op een bepaald moment nodig vind mag je je laten horen en dan zal ik wel bepalen of ik naar je luister en jouw oplossing zal volgen.





 


zondag 11 januari 2015

Superwoman be gone!!!!!! 3


NEE !!,

NEE !!!,

NEE !!!! 



Superwoman, wat een bitch. Hoe durft ze!
Het is in de tussentijd bijna drie uur en ik, vrouw Cathalijn, wil nu toch echt gaan slapen maar ik kom hier heel snel op terug want ik wil hier echt tegenin gaan.


                                                                             bron

Superwoman be gone!!!!!! 2

Superwoman talking here.....

Mij in bedwang houden, ha!
Half 12 's nachts, een prima tijd om de boel eens op te schudden. 

Ik heb mijn werk goed gedaan de afgelopen maanden. De volgende blog over mijn vertrek stond al een maand klaar maar werd niet goed genoeg bevonden!  Nu dus mijn kant van het verhaal want het klinkt allemaal mooi en aardig maar mijn werkelijkheid ligt toch wel even anders. 

Ben ik een bitch? Stel ik te hoge eisen? 

Welnee ik probeer over het algemeen alleen maar tot betere of meer gepaste prestaties te motiveren of in dit specifieke geval te beschermen tegen mislukking en teleurstelling. Ik hoop vrouwen de mogelijkheid te geven om zich staande te houden en liefst zelfs te zege vieren in een wereld die de hoogste eisen stelt. Het is nu eenmaal een mannenwereld waar concurrentie en strijd belangrijk zijn en vrouw moet op allerlei manieren mee gaan in die strijd om te winnen. Mijn taak is het om vrouw van de kantlijn als cheerleader! te pushen tot steeds betere prestaties. Ik ben de stem die vrouw er constant op wijst dat ze nog zoveel te doen heeft en liefst op nog veel meer.  Want waarom jezelf bepreken tot dat wat je kunt, kent of weet?  Meer, groter, beter is waar je naar moet verlangen en streven.

Meestal toch! 

In dit specifieke geval is het beter om vrouw Cathalijn te ontmoedigen om stappen te zetten of te streven naar verandering. Voor haar is het veel veiliger om te blijven zitten. Te accepteren dat verandering niet mogelijk is. De afgelopen maanden heb ik vrouw Cathalijn al zwijgend kunnen weerhouden van doen wat ze het liefst wil doen. Dat is eigenlijk veel makkelijker dan vrouw pushen tot ongekende hoogte. Gewoon niets meer zeggen en de wensen die vrouw Cathalijn in de workshop heeft geuit alleen maar negeren. Niet zeggen dat haar wensen niet goed zou zijn maar ze langzaam naar de achtergrond laten verdwijnen. Tegelijkertijd moest ik wel wat schuldgevoelens aanwakkeren, een schuldgevoel over niet streven naar verandering, een schuldgevoel om het niet handelen, een schuldgevoel over gemiste kansen, schuldgevoel over het willen vieren van vrouw en de zogenaamde overwinning op mij, schuldgevoel voor het moe voelen, moedeloos en/of terneergeslagen voelen . Ik kan nog wel even doorgaan met schuldgevoelens maar het lijkt me zo wel duidelijk. 
Ik kan me in die geval een schouderklop geven. 

Mission accomplished!!!!!!

Waarom ben ik daar zo trots over? 
Makkelijk!!!!
Ik heb de laatste, laat ik zeggen 40 jaar, toegekeken hoe vrouw Cathalijn zich staande heeft willen houden in deze wereld. En zien mislukken, al die moeite om meer in contact te komen met wie ze wil zijn, wil bereiken en hebben. Spirituele ontwikkeling? Emotionele groei? Financiële onafhankelijkheid? Gelukkig zijn? HA, wat een onzin. Al die jaren heb ik er alles aangedaan om dit tegen te houden. Soms een heel klein stukje verandering toegelaten om haar vervolgend via een u-bocht weer op het vertrouwde pad te krijgen.  Het is tijd dat ze accepteert dat de zolderkamer bij familie, een matig betaald invalbaantje en een onvervuld bestaan is wat er voor haar beschikbaar is en dat streven naar iets anders alleen maar tot teleurstelling zal leiden. Alleen maar energie verspilling.

Ik zal er alles aan doen om elk snippertje hoop op verandering de grond in te drukken en de status quo te behouden.

maandag 1 december 2014

Superwoman be gone!!!!!!

Zaterdagochtend, veel te vroeg en koud, op weg naar Utrecht voor de training Passage to Power II van Saron Petronilia. 

Waarom had ik ook alweer bedacht dat het een goed idee was om te gaan?  

De overgang van een niet gewenste naar de gewenste situatie verloopt niet zo soepel als ik wil en duurt me nu al veel te lang. Stuck between a rock and a hard place en elke stap die ik zet, ongeacht welke kant die op gaat, de muur waar ik tegen aanloop zet lekker eenzelfde stap.  Dat moet anders en daar ga ik nu definitief verandering in aan brengen.  Oef, ik word al moe bij de gedachte.

Samen met twee andere vrouwen die de stap naar power gaan maken begin ik aan de dag. Een voorstelrondje, wie ben je, wat wil je bereiken en waar wil je van af?  Aha daar is de buikpijn al, wat een interessante vrouwen , wat kunnen ze hun weg mooi beschrijven en wat weten ze goed welke kant ze op willen. De gedachte “Wat heb ik nou te vertellen” schiet door mijn hoofd, ik duik nog liever onder de tafel dan mezelf zo open te stellen. Boing! Ja slimmerik dat was nou juist het thema waaraan ik wil werken, mezelf laten zien, er niet langer voor kiezen onzichtbaar te zijn.  Zo deze stap in de beklimming van mijn Mount Everest heb ik overleefd en natuurlijk was die ook minder erg dan vooraf bedacht.

Waar wil Saron van af?
SUPERWOMAN, die bitch die je constant aanmaant tot het nog meer ballen nog hoger in de lucht houden, tot meer, beter, mooier, verder enzovoort Al die eigenschappen van concurrentie en strijd waarvan de harde buitenwereld, de mannenwereld vind dat ze nodig zijn om te overleven vermomd onder een laagje nagellak en lipsick.  Dat beeld dat we onszelf op hebben laten leggen en waarmee we zelf mee aan de haal zijn gegaan. 

 Op welke manier laat deze superwoman zich in mij zien? Is ze een positieve factor? Zorgt ze er voor dat ik iets bereik? 

 Nee ze is bepaald niet behulpzaam.
Met dat lijstje van vereisten komt ze ook meteen met de melding dat ik ze toch nooit zal bereiken en het dus net zo goed niet kan proberen. Mislukking gegarandeerd.
Er staat een groot stopteken voor de bezigheden die ik leuk vinden en goed kan. Niet belangrijk genoeg, ga jij je eens snel bezig houden met de echte wereld.
In vergelijking met anderen delf ik in haar ogen onherroepelijk het onderspit. Mijn bijdrage aan wat dan ook is van nul en gener waarde.
Ze weerhoud me ervan om echte verbindingen met anderen aan te gaan, mezelf te laten zien. Stel je voor dat iemand te dichtbij komt, dat kunnen we niet hebben. 
Terwijl ik bezig zo ben om superwoman in mezelf te ontleden, stromen de tranen over mijn gezicht. Wat is dat toch? Telkens weer zodra ik ga schrijven, nu ook, gaan die sluizen open. Nu na de trainingsdag weet ik dat ook dat superwoman is. Zij wil de controle behouden, tekenen van zwakte zijn ongewenst, vooral op papier want dan zijn ze echt en voor iedereen zichtbaar.

Wat een takkewijf is die superwoman eigenlijk.

Hoe houd ik haar in bedwang?
Wie of wat kan ik daar tegenover of nog beter voor in de plaats zetten?  

wordt vervolgd.....